ترجمه علیرضا امیرحاجبی
کوتاه درباره لامونت یانگ
متولد چهاردهم اکتبر 1035 آیداهو. فعالیت های خود را با نوازندگی گیتار و ساکسیفُن و کلارینت آغاز کرد. در 1955 به موسیقی جز می پردازد و از سال بعد با حضور دانشگاه لس آنجلس با موسیقی شوئنبرگ آشنا می شود.
تابستان 1959 در سمینارهای کارل هاینس اشتوکهاوزن (دارمشتات)شرکت می کند. همین سمینار ها و اظهارات اشتوکهاوزن، او را با نظریات و آثار جان کیج آشنا می کند.در ابتدای دهه شصت میلادی لامونت یانگ نگاه خود را معطوف به موسیقی الکترونیک می کند. پیوند لانگ با نهضت فلاکسوس و جورج ماسیوناس و یوکو اونو از همین سال آغاز شده است. رابطه یانگ با هنرمندان آوانگارد باعث ساخت بخش مهمی از آثار تجربی یانگ شد.
بخش دیگری از دوره خلاقیت های هنری لامونت یانگ مربوط به همکاری ها و سفرهایش با تری رایلی دیگر آهنگساز آمریکایی است.این همکاری ها تبدیل زمینه ای جهت پدیدآوری ایده ابتدایی موسیقی مینی مال شد که در آینده بطور مشروح بدآن خواهیم پرداخت.
در مجموعه حاضر ایده های تجربی لانگ در زمینه تولید صدا و هنر پرفورمنس به وضوح دیده می شود
این مجموعه قطعات که بصورت متن نوشتاری تهیه شده بر اساس بخشی از ایده های جان کیج به رشته تحریر درآمده.قطعاتی بی نظیر که بر هنر پرفورمنس و کنش های غیر مشروط و نامعین تاکید دارد. مانند رهاسازی یک پروانه در یک اتاق.( قطعه شماره پنج). یا افروختن آتش در مقابل مخاطب.(شماره هفت).
آهنگساز در این قطعات قصد دارد پرسشی هایی را در زمینه تعریف موسیقی مطرح کند از جمله اینکه: موسیقی چیست؟ کجا آغاز می شود و کجا پایان می پذیرد؟ مواد و مصالح موسیقایی چیستند؟
هر قطعه از این مجموعه دارای دستوراتی است که اجراگر باید از آنها پیروی کند. این دستورات ممکن است شامل نوع چیدمان صحنه یا نوع واکنش در صحنه باشد. در برخی دیگر از قطعات نیز توصیه هایی در زمینه تماشاگران دارد.
قطعات شماره یک،هشت،یازده،دوازده و چهارده در دسترس نیست.
قطعه شماره دو (افروختن آتش)
دستورالعمل
دربرابر مخاطبان آتش روشن کنید. ترجیحاً موادقابل اشتعالی مثل چوب و همچنین موادی که ابتدا برای برافروختن آتش و نیز کنترل دود حاصله از آن لازم است. اندازه آتش می تواند مختلف باشد اما نباید به شکلی افروخته شود که به سایر اشیاء و لوازم سرایت کند. برای افروختن آتش می توان از شمع یا فندک استفاده کرد.چراغ های محل اجرا خاموش شود.
پس از شعله ور شدن آتش، اجراگر می نشیند و در طول مدت اجرای قطعه به آتش نگاه می کند.هرچند باید توجه داشت که اجراگر نباید مابین آتش و مخاطبان قرار گیرد تا مخاطبان بتوانند آتش را ببینند و از آن لذت ببرند.
مدت زمان اجرا می تواند دلخواه باشد.در این رویداد، اجرا می تواند ضبط شود و برای این کار میکروفن باید بالای آتش قرار گیرد.
توضیح: لامونت یانگ برای اجرای این قطعه سالن کنسرت برکلی را انتخاب کرده بود اما مدیر برنامه های شامگاهی برکلی از ترس خطر آتش سوزی با اجرا مخالفت کرد و به جای آن قطعه شماره چهار در پنجم می 1960 برای نخستین بار اجرا شد.
قطعه شماره سه
دستورالعمل
اجراگر مدت زمانی را تعین می کند.سپس اعلام می کند که مخاطبان هر کاری خواستند می توانند در طول این زمان انجام دهند. مدت زمان می تواند مختلف باشد. سپس مخاطبان به میل خود در مدت زمان اعلام شده کنش را خواهند داشت.
توضیح: این قطعه در چهارده می 1960 اجرا شد.
قطعه شماره چهار
دستورالعمل
اجراگر به مخاطبان اعلام می کند که چراغ ها در طی مدت اجرای قطعه خاموش خواهند بود و مدت زمان قطعه در تاریکی اعلام می شود.
چراغ ها خاموش و مدت زمان قطعه اعلام می شود.
زمانی که چراغ ها دوباره روشن شد، اجراگر( اعلام کننده) به مخاطبان می گوید که فعالیت های آنان حین خاموشی، خود قطعه بوده.هرچند اعلام این نکته الزامی نیست
توضیح: این قطعه در سوم ژوئن 1960 اجرا شد.
قطعه شماره پنج
دستورالعمل
این قطعه شامل رهاسازی یک پروانه در سالن اجراست.در زمینه این قطعه لامونت یانگ می نویسد:
یک یا چند پروانه را پشت رو کرده و آن یا آنها را در محیط اجرا رها سازید.زمانی که قطعه (زمان اجرا) به اتمام رسید،مطمئن شوید که پروانه توانسته به محیط باز پرواز کند.از باز بودن درها و پنجره ها قبل از رهاسازی پروانه اطمینان حاصل کنید. مدت زمان قطعه بستگی به زمانی دارد که پروانه از محیط داخلی خارج می شود.
توضیح: لامونت یانگ این قطعه را پس از سفری به مونت تامالپه تصنیف کرد و برای نخستین بار در برکلی در ژوئن 1960 به اجرا در آورد. با نگاه به این قطعه، لامونت یانگ روشن می سازد که حتی یک پروانه می تواند تولید صدا کند.” فرد باید به آنچه بطور معمولی می بیند یا می شنود توجه داشته باشد.
قطعه شماره شش
دستورالعمل
اجراگر( یا هرتعداد اجراگر) روی صحنه بنشیند و به مخاطبان نگاه کند و صداهایشان را بشنود درست به همان صورتی که مخاطبان بطور رایج به اجراگران می نگرند و می شنوند.اگر در سالن یا محیط اجرا امکان این بود که اجراگر بین ردیف صندلی بنشیند این کار را انجام دهد.اگر در رستوران یا نظایر آن بودند،اجراگر باید یک میز و صندلی داشته باشد. میز را به صحنه اجرا منتقل کند و درست مانند مخاطبان بنوشد و به آنها نگاه کند.
توضیح: لا مونت یانگ به ویژه این موضوع را می افزاید که پوستر که اسم قطعه را شامل می شود ترجیحا بهتر است نزدیک صحنه اجرا باشد.
قطعه شماره هفت
این قطعه یکی از مشهورترین و رایج ترین آثار این مجموعه است. در قطعه شماره هفت کلیّت اجرا روی دو نت سی 3 و فادیز 4 متمرکز است. در دستورالعمل این چنین آمده است:
” برای مدت طولانی این دو نت بنوازید.”
هر تعداد و هر گونه ترکیب سازها در این قطعه به شرط رعایت دستورالعمل فوق امکان پذیر است.
توضیح: یک اجرای چهل و پنج دقیقه ایی توسط یک تریوی زهی در نیویورک به سال 1961 اجرا شده است. یک اجرای سی و نه دقیقه ایی نیز برای سینتی سایزر و تنبورای الکترونیک توسط گروه
Never Arriving ضبط و در سال 2017 پخش شده است.
قطعه شماره نُه
دستورالعمل
متن دستورالعمل این قطعه در یک پاکت نامه نوشته شده است و در اکتبر 1960 به اجرا درآمد.
یانگ در این زمینه نوشته است: نت نویسی قطعه در پاکت سر بسته طور افقی بخش فوقانی و کمی به سمت بالا قرار داده شده است.
نت نویسی این قطعه شامل یک خط سیاه افقی ست که میانه یک کاغذ نوشته شده .درحقیقت ارجاعی است به قطعه شماره ده که لامونت یانگ آن را به باب (رابرت ) موریس هنرمند مینی مالیست آمریکایی تقدیم کرده.
قطعه شماره ده ( برای باب موریس)
یک خط صاف بکش و دنبال اش کن.
این قطعه در اکتبر 1960 به اجرا گذاشته شد.
قطعه شماره سیزده
دستورالعمل
اجراگر باید قطعه ایی دلخواه را آماده سازد و سپس آن را هرگونه که می تواند اجرا کند. پ
توضیح: این قطعه تقدیم شده است به ریچارد هولزن بک.
قطعه شماره پانزده
آخرین قطعه از این مجموعه. این قطعه مانند شماره سیزده به ریچارد هولزن بک تقدیم شده است.
یانگ اینچنین قطعه را توضیح داده است: ” این قطعه یک گرداب در وسط اقیانوس است. “
منابع:
آرشیو موزه هنرهای های مدرن (MoMA)
La Monte Young
https://www.moma.org/artists/6520
